Przybysz Pola

Pola ma 10 lat. W ubiegłym roku zdiagnozowano u niej cukrzycę typu 1. Cukrzycy nie widać, nie czuć. Ona nie boli i nie dokucza. Gdy już zniszczy trzustkę to się objawia z całą swoją mocą i siłą. Wtedy dziecko trafia do szpitala zazwyczaj w ciężkim stanie, bardzo często w śpiączce. I wtedy też diagnoza zmienia życie całej rodziny. Zaczyna się nauka funkcjonowania z chorobą. Trzeba pamiętać o badaniu glikemii 2 godziny po posiłku, zero podjadania pomiędzy posiłkami, których jest 5 – 6 dziennie. Zamiast ziemniaków kasza, zamiast jasnego makaronu – razowy, zamiast pszenicy – orkisz. Wszystko dokładnie zważone co do grama i przeliczone na  wymienniki WW i WBT, a te z kolei na jednostki insuliny, którą trzeba podać przed jedzeniem. Nie ma ciastek, cukierków, czekolady, napojów gazowanych, ale za to jest  pompa insulinowa, wkłucia i dreny do podawania insuliny (zmiana co 3 dni), sensor CMG do ciągłego monitoringu glikemii (zmiana co 6 dni) oraz codzienna wymiana kłujek do nakłuwania palca. Palce są ukłute 5-6 razy dziennie. Gdy nie ma sensora to nawet 12 razy na dobę. Są też nocne wstawania jak do noworodka – o północy i o 3 nad ranem trzeba sprawdzić cukier.

Pola jest pod stałą kontrolą diabetologa w Poradni Diabetologicznej  w Samodzielnym Publicznym Dziecięcym Szpitalu Klinicznym w Warszawie. Bardzo prosimy Państwa o pomoc w dalszym leczeniu i rehabilitacji Poli.