Terapia neurologopedyczna ukierunkowana jest na likwidowanie zaburzeń komunikacyjnych spowodowanych uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego.

Do uszkodzeń mózgu dochodzi wskutek chorób neurologicznych, urazów czaszkowo-mózgowych, udarów niedokrwiennych lub krwotocznych mózgu, pojawienia się guzów, a także w wyniku ich operacyjnego usunięcia.

Wskazania

• afazja;
• dyzartria;
• alalia;
• mózgowe porażenie dziecięce;
• wady wrodzone centralnego układu nerwowego;
• wady genetyczne;
• niepełnosprawność sprzężona;
• uszkodzenia mózgu;
• choroby neurologiczne;
• autyzm.

Cele terapii

• rozbudowanie zasobu słownictwa czynnego i biernego;
• usprawnienie motoryki narządów mowy;
• poprawienie jakości funkcji językowej, oddechowej, fonacyjnej;
• wypracowanie alternatywnych zachowań komunikacyjnych.

Do odbudowy sytemu językowego i sprawności komunikacyjnej wykorzystujemy zdolności kompensacyjne mózgu. Wybór metody usprawniania zależy od rodzaju zaburzenia, indywidualnych potrzeb pacjenta oraz jego kondycji zdrowotnej.

Metody

• ćwiczenia kształtowania oddechu dla mowy, wyrabiania oddechu przeponowego, wydłużanie fazy wydechowej, ćwiczenia ekonomii oddechu, umiejętności synchronizowania pauz oddechowych z całością treści wypowiedzi;
• ćwiczenia głosowe, kształtowania właściwej tonacji, rozciąganie głosek, modulowanie siły głosu i brzmienia głosek w sylabach, wyrazach, zdaniach;
• ćwiczenia słuchowe, usprawnianie odbioru bodźców akustycznych, rozpoznawanie wrażeń słuchowych, ćwiczenia poczucia rytmu i intonacji;
• ćwiczenia wizualizacji, kontroli wzrokowo-dotykowej, objaśniające ułożenie narządów artykulacyjnych według określonego schematu, uczulanie miejsc artykulacji;
• ćwiczenia artykulacyjne, usprawniające funkcjonowanie narządów mowy;
• wywoływanie głosek w izolacji, utrwalanie ich poprawnej realizacji w logotomach, wyrazach, zdaniach, z nasileniem głoski trenowanej;
• ćwiczenia fonetycznych modyfikacji, ćwiczenia rytmizujące;
• ćwiczenia leksykalne i rozwijające mowę.

Jednym z najważniejszych aspektów terapii jest współpraca z najbliższym otoczeniem pacjenta, praca nad motywacją pacjenta, mobilizowanie go do aktywnego i świadomego działania na rzecz poprawy zdolności mowy i komunikacji.