Stadnik Karol

Fundacja Dzieciom „Zdążyć z Pomocą” zwraca się z prośbą o pomoc dla Karola Stadnika.

Dzień Dobry
Mam na imię Karol, dla znajomych Karolek lub Karcio – tak mówi do mnie moja siostrzyczka.

No więc mam sprawę… – a właściwie prośbę o wsparcie w mojej życiowej walce. Wsparcie 1% rocznego podatku od Twojej ciężkiej zawodowej harówki… Nie pisałbym w tej sprawie, gdyby nie dopadł mnie pech, a nawet kilka pechów, które – nie wiedzieć czemu – wybrały właśnie mnie! Nie pchałem się na ten Świat, a jednak urodziłem się zdecydowanie za wcześnie. Jeżdżę więc co chwilę do lekarzy, bo nie podoba im się mój wzrok, mój słuch, wreszcie moje serduszko. Mówię im, że ich widzę i słyszę, ale oni wiedzą swoje. Twierdzą również, że nie bardzo im się podobają zastawki mojego jak dzwon serducha, cokolwiek miałoby to znaczyć. Jeżdżę też do innych fachowców – no cóż… skoro tak trzeba, to trzeba. Obserwują mnie! Niestety to nie koniec moich kłopotów. Nie dość, że jestem tzw. wcześniakiem, to urodziłem się z zespołem genetycznym (z zespołem! – a cały czas myślałem, że w brzuszku byłem sam) – i jakoś nie pocieszyło mnie to, że jestem zaledwie trzecim znanym w Polsce „przypadkiem”. Naprawdę nie jest miło być przypadkiem, zwłaszcza gdy ma się nieco dłuższe rączki, nóżki i palce, a do tego problemy z ich wyprostowaniem – z powodu jakichś paskudnych przykurczy mądrze zwanych artrogrypozą. W prezencie od życia dostałem też Panią Kyfozę, czyli kłopoty z kręgosłupem. Z tych wszystkich powodów poznałem za to kilka fajnych dziewczyn, z którymi się często spotykam – na randkach rehabilitacyjnych. Codziennie – czasem nawet po kilka razy!

A tak w ogóle to robię się sławny. No dobra – przesadziłem – jestem znany… wśród lekarzy. Zwłaszcza po numerze z krtanią. No bo byłbym zapomniał… mam wiotką krtań, która jak się wkurzę, chce mnie udusić – już raz mnie tak załatwiła, że wieźli mnie samochodem z mrugającym światełkiem i z jakimś strasznie wyjącym czymś do szpitala, gdzie lekarz się zapytał czemu chciałem opuścić ten Świat. Ale JA nie odpuszczę! Zwłaszcza, że moi rodzice i siostra mówią jasno… Krtań trzeba przeczekać – kłopot ma zniknąć jak będę starszy. Wcześniactwo też wymaga czasu – z wiarą, że będzie jak najlepiej. Najgorzej z Panem Bealsem (ten od zespołu genetycznego) – muszę się baaardzo intensywnie i specjalistycznie
rehabilitować, nosić unikatowe ortezy, obserwować siebie i być może operować. Rodzicie mówią, że smutne jest też to, że jestem trochę królikiem (doświadczalnym) – nikt wcześniej nie widział takiego Karola jak ja. Ale dzięki temu przynajmniej poznaję Świat – zacząłem od Polski, od Wrocławia przez Poznań i Kraków.
Co dalej? – jeśli zajdzie potrzeba odwiedzę naszych zachodnich sąsiadów, bo tam takich Karolów jest trochę więcej.…więc pomóż proszę w tych moich bojach, albowiem paradoksalnie (trudne słowo – ufff…) mam szansę na w miarę normalne życie. Od siebie muszę dać ciężką wieloletnią pracę, od dobrych ludzi muszę wyprosić parę groszy, za co z góry dziękuję! Z tego też powodu zapisałem się do fundacji o nazwie Fundacja Dzieciom „Zdążyć z Pomocą”!